MUSIC AND LYRICS

1996

She was a lovely little girl who loves to sing. Roxanne was in fact a member sa school choir group that time. Mahilig ngumiti at palakaibigan.

He was a playful little boy who loves to act and play. At sa sobrang kakulitan, laging napapagalitan ng teacher. Never naman syang napalo, pero as in makulit talaga… Hehehe! Andrei  was  very smart and a talented boy,  kasali sya palagi sa school drama play nila, dahil sa pagka-magiliw at masayahin, at laging may ngiting iaalay sa lahat.

May event noon sa Don Tiburcio Cruz Elementary school. Imbitado ang ibang mga kalapit ng eskwekahan upang makisali sa taunang Buwan ng Wika. May paligsahan rin sa pag-awit. Tulala si Andrei, ng biglang, “Hoy! Anong nangyari sayo dyan?! Tulala ka! Anong nakita mo huh?! Namatanda ka ba?” Malakas na sigaw ng isang kaklase nya sa Grade-6. “Ang ganda nya!” Nakangiti nyang bulong na parang walang naririnig.

Kabado si Roxanne, malakihang paligsahan ito para sa school nila at sya ang Main Singer para sa event na yun. Nauna ang Drama play ni Jose Rizal bago ang number nila nang walang ano-ano’y. “ Gablag!” Sabay talon ng batang si Andrei na naka-suot ng damit Katipunero. Kasama pala sa part ng play na tatalon sya mula sa stage pababa sa harapan ng mga nanonood. Napapailing si Roxanne, sabay bulong sa katabi. “Sino ba yang batang yan? Hindi bagay magkatipunero” Sabay hagikgik nila ng katabi habang pinagtatawanan ang batang lalaking iyon na muntikan ng tumama ang nguso sa braso ng Play Instructor nilang si Mr. Jaro. Talon kasi ng talon hindi muna tingnan kung saan tatama. Hahaha!

---

2000

Gabi noon, mga alas syete, malakas ang ulan! It’s a rainy tricycle ride. Patungo ang magkaibigang sina Roxanne at Jelaine sa Lotus Mall, susunduin nila ang ibang mga kaibigang mga imbitado rin sa debut ng ate ni Jelaine. They were expecting 3-4 boys. Roxanne was wearing a cream-long-pants and a nice blouse for the evening, its raining that hard and she doesn’t want to be uncomfortable if she had dress for that night.

Pagbaba nila, halos basa na ang damit nila. “Bwiset na tricycle driver yun! Hindi man lang maisipang maglagay ng trapal ng hindi naman nabasa ang magagandang sakay nya.” Pabulong na pasigaw na wika ni Roxanne. Lumakad na silang papalapit sa Mall Entrance na magkahawak at kapwa sapo ang mga ulo na wari ba’y makakaligtas sila sa malayang patak ng ulan.

Then she saw this Chinito looking Guy, nakangiti at halos nakapikit na ang mga mata sa tamis ng mga ngiti at naghihintay sa kanila. Pero there’s nothing extra-ordinary sa kanya. He’s just a typical highschool boy. “Cute naman sana, kaso… nasan na ba sya???” Muling bulong nya kay Jelaine, “Wala yata si Jethro, Rox. Hindi yata sasama sa atin. She didn’t even bother to make another second look on that chinito guy, coz she got somebody else on her mind that time. Nang makumpleto na sila, sabay-sabay na silang pumunta sa Debutant place.

Lalong lumakas ang buhos ng ulan, waring nakikisama sa dalamhati ng puso nya dahil wala si Jethro.

Katabing bahay lang nina Roxanne ang party at pinauna na nya ang iba, magpapalit sya ng damit dahil basang-basa na sya, hikain kasi at hindi pwedeng matuyuan ang likod, kung hindi, hindi na sya papayagan ng mommy nyang sumama sa kabilang bahay. Shechanged her clothes into purple ones coz the one she’s wearing was already damped with rain water.

It was a lovely evening, everybody’s happy, dancing, singing having feast with the Debutant. Ang saya  sana kung nandito sya… Sigh! Buntong-hininga nya. “ Mabuti pa si Jelaine, enjoy na enjoy kasama barkada” Then she saw these same Chinito Eyes, staring at her probably the whole night now…. And she doesn’t want attention!

“That’s it! One more look and I’m going to tell him those words that he don’t want to hear his life!”

But he never looked again. Maybe because of that prickly, sharp look on her eyes…

“Ang suplada naman nito, ang ganda sana, maamo ang mga mata na parang laging luluha. Makipot ang mga labing parang matamis kung ngingiti sana sya. Kaya lang suplada!”  Malayang paglalakbay ng isip ni Andrei habang nakatitig sa munting mukha ng dalagang yun na nasa kabilang lamesa.

Tapos na ang party, uwian na. Kailangang ihatid ng jeep nina Jelaine ang mga bisitang hindi pwedeng mapahamak sa daan. They were 13-14 years old at ang hirap nilang ipaalam sa magulang makapunta lang sa party na yon. Malalim na ang gabi at delikado na sa daan. Nakaupo na ang ibang mga naunang sumakay. Pag-akyat ni Roxanne, wala syang maupuan. Basa ang kabilang parte ng jeep dahil sa malakas na buhos ng ulan. Then she saw hands, wiping the seat for her. Nakita nya si Chinito Guy, gamit ang sarili nitong panyo, at walang alinlangang pinupunasan ang uupuan habang nakangiti.

She said “Thank You” and he replied, “Welcome” but they never talked more than that.

2001 St. Joseph Institute

Back in highschool, forth year,  they share the same cirle of friends. Kaya may pagkakataong Nagkakasama sila sa mga lakad ng barkada. Gala at minsan sabay ding maglalakad pauwi. But there was never a spark between them. Tropa lang talaga hanggang sa maka-graduate sila. College days, schoolmates rin sila sa UST, they are both taking-up Dentistry. Text hanggang medaling-araw, walang humpay na kwentuhan. Everything under the sun.

TO BE CONTINUED...................